Gunnar Lindenblatt, de initiatiefnemer van het SOS-kaartproject, vertelt:

Het begon allemaal met kiespijn ergens in 2005.

Ik woonde toen al een paar maanden in China. Ik leerde bijvoorbeeld dat Chinese pinautomaten ook in het Engels werken. Zonder problemen kon ik geld opnemen met mijn creditcard.

Op een dag werd ik wakker met kiespijn. Ik probeerde het te negeren. Ik probeerde het te onderdrukken met een pijnstiller. Uiteindelijk moest ik toegeven en ging ik naar de tandarts.

De vrouwelijke tandarts die ik bezocht was erg aardig en sprak een beetje Engels.

Toch zal dit bezoek me altijd bijblijven: Ik probeerde me te redden met Engels en Chinees (allebei niet mijn moedertaal; ik ben Duits) en vergat de tandarts helemaal te vertellen dat Lidocaïne bij mij niet werkt!

Nou, de tandarts kwam er zelf achter¹⁾, en ik ging weg met een mooi gevulde tand.

Op straat zag ik weer een geldautomaat. Toen dacht ik: “Waarom is er geen internationale 'health creditcard' met een overzicht van alle belangrijke medische informatie?”

Deze gezondheidskaart

• moet alle belangrijke medische informatie bevatten.
• Engels alleen is zeker niet genoeg, dus het moet deze medische informatie in verschillende talen tonen.
• Er mag geen ingewikkelde technologie aan te pas komen.
• Maak het zo gebruiksvriendelijk mogelijk.

Ik heb dit besproken met mijn medische collega's (ik ben een medisch fysicus) en mijn lokale en buitenlandse vrienden in Hangzhou. Wat we hebben bedacht kun je zien op de hoofdpagina.

Op de voorkant van de SOS-kaart staan details om de kaarthouder te identificeren.

Op de achterkant staat een lijst met alle belangrijke reeds bestaande aandoeningen en de levensondersteunende medicatie met de algemene dosering in het Engels, Spaans, Frans, Russisch, Thai en Chinees.

Waarom in deze talen?

Engels is de populairste taal, maar wordt niet noodzakelijk door alle reddingswerkers gesproken. Engels wordt voornamelijk gesproken in Noord-Amerika, Australië en Nieuw-Zeeland.

Chinees is eigenlijk de taal met de meeste sprekers ter wereld. De geschreven taal kan ook worden begrepen door Japanners en Koreanen.

Spaans is populair in Zuid-Amerika en het zuiden van Europa.

Frans vinden we in Afrika en Centraal-Europa.

Met Russischbestrijken we de landbrug tussen Oost-Europa en Azië.

En Thais bestrijkt het zuidoostelijke deel van Azië, Thailand en zijn buurlanden Laos, Cambodja, enz., tot het zuiden van China.

De SOS-kaart bevat de belangrijkste medische informatie voor reddingswerkers en artsen. Er is geen vage kaartlezer of zelfs geen computer nodig om toegang te krijgen tot deze informatie.

Op de voorkant staat ook een unieke gebruikersnaam. In combinatie met een Card Validation Code, een soort wachtwoord, op de achterkant krijgt medisch personeel toegang tot een website in nog meer talen en met nog meer gedetailleerde informatie, waaronder

• gedetailleerde informatie over de medicijnen die u gebruikt,
• de contactpersonen van uw huisarts,
• mensen die op de hoogte moeten worden gebracht als je in nood bent, de zogenaamde ICE²⁾ contacten.

Vanuit de fellowship in Hangzhou verspreidde het idee zich snel naar andere internationale fellowships in China en hun Chinese partnerkerken, en werd vervolgens meegenomen naar de respectievelijke thuislanden: Rusland, Duitsland, Frankrijk, Ivoorkust, Nigeria, Groot-Brittannië, Australië… en van daaruit vaak weer naar internationale kerken, bijvoorbeeld naar de Spaanse kerk in Duitsland en van daaruit naar Zuid-Amerika. Ondertussen is de SOS-kaart wereldwijd verkrijgbaar; Je kunt ook je eigen SOS-kaarten uitgeven in je gemeenschap of club.

De SOS-kaart is echter zo ontworpen dat elke medisch geschoolde persoon hem onmiddellijk en intuïtief kan begrijpen. Alleen belangrijk: Je hebt je SOS-kaart bij je!